Deynase en het weeshuis.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb, maar hier is het volgende verslag dan toch echt:

Na een busreis van 5 uur komen wij aan in Kumasi. Hier worden wij opgehaald door een vriend van de Nederlandse mensen waar wij verblijven. We moeten nog zo'n 25km reizen tot we er zijn. In deze 25km maken wij kennis met HET nationale vervoersmiddel: de troto. Troto's zijn oude afgekeurde bestelbusjes uit Europa, die hier in Ghana worden omgebouwd tot vervoersmiddel. Het bestelbusje is omgetoverd tot grote taxi, met zo'n 12 stoelen. Toch verbaast het me elke keer weer, dat er toch echt meer dan 12 mensen in de troto zitten naast soms aanwezige kippen of geiten (mensen hebben hier geen koelkast en nemen daarom hun eten levend mee naar huis). Dit zorgt voor overvolle bestelbusjes met grappige situaties. Na drie kwartier komen we aan in Anwiakwanta, een dorpje 5 minuutjes rijden van ons verblijf. Hier worden wij door de Nederlandse mensen opgehaald en we rijden naar hun huis toe. We arriveren in een klein dorpje genaamd Denyase, tegen mijn verwachting in zie ik geen lemen hutjes met rieten daken, maar huizen van beton. Om precies te zijn Compounds. Een compound is een vierkant huis, opgedeeld in kleinere huisjes met in het midden een open ruimte. In zo'n compound woont de hele familie, zodat ze altijd bij elkaar zijn voor elkaar te zorgen en omdat dat simpelweg veel minder geld kost. Het huis is niet zoals wij dat kennen met een badkamer, een slaapkamer, een woonkamer en een keuken. Een badkamer hebben ze niet, douchen en toiletteren gebeurt buiten, net als koken. Het huis is gewoon 1 grote ruimte waar het hele gezin in slaapt.
We komen aan bij het huis waar wij verblijven, het huis ziet er mooi uit, als uitzondering wel een echt huis zoals wij het kennen.
Na een rondleiding door het huis heen, drinken we lekker wat op het terras, ondertussen komt bijna iedereen in de buurt wel even langs. Om de mensen waar we bij verblijven te bedanken, om hulp te vragen of gewoon even voor een gezellig praatje. Al snel wordt duidelijk dat de Nederlandse mensen echt op handen worden gedragen in het dorp en dit mag ook wel na alles wat zij voor dit dorp, maar ook voor ontzettend veel andere mensen hebben gedaan. Ze hebben veel mensen voorzien van drink water, sanitaire voorzieningen, een weeshuis na een brand weer compleet opgebouwd en tot slot geven ze jongeren een toekomst en hoop. Op het gebied van school, liefde, inkomen enzovoort.
Op de zondag lopen we een rondje door het dorpje, we zijn een ware attractie vanwege onze huidskleur. Obruni obruni obruni horen wij terwijl verschillende kindjes onze hand pakken. Obruni denken wij? Maar ja, obruni, dat betekent namelijk witte mens. Ook horen wij continue, How are you en what's your name? Voor ons een rare gewaarwording aangezien in Nederland over het algemeen iemand die je niet kent niet zomaar interesse in je toont. Daarna gaan wij even langs het weeshuis, onze 'werk'plek voor de komende weken, het is er erg rustig want alle kinderen zijn naar de kerk. Het geloof is hier ontzettend belangrijk, het maakt niet uit waar je in gelooft, als je maar ergens in gelooft. Ik vind het mooi om te zien dat alle verschillende geloven hier zo ontzettend goed samen gaan, dat is in Nederland nog wel eens anders.
De allerkleinste zijn wel in het weeshuis en ik word al meteen verliefd.
Zoals alle andere dagen is de zondag weer snel voorbij.
Maandag beginnen we dan toch echt in het weeshuis, Marco werkt op de farm en ik in the nursery. De farm is een veld van 4 hectare vol met mais, cassave mango, plantean (een vrucht qua uiterlijk bijna identiek aan de banaan), yam( soort van zoete aardappel)en nog veel meer eten. The nursery is de unit van de kleinste kindjes ( tot ongeveer 3/4 jaar). Hier zal ik vooral werken tot de grote kinderen vakantie hebben.
In het weeshuis zijn ook nog andere vrijwilligers, die ons de weg wijs maken, zodat we daarna meteen kunnen beginnen. De ochtend werken vliegt voorbij, ik noem het nu wel werken, maar zo voelt het absoluut niet. Ik geniet van elke seconde die ik met de kinderen doorbreng en ik merk dat ik super vrolijk van ze wordt. Marco heeft het ook erg naar zijn zin op de farm en kan zelfs helpen met het bouwen van de nieuwe school naast het weeshuis.
De eerste week gaat ontzettend snel voorbij, we genieten met volle teugen in het weeshuis en zijn daarnaast ook elke dag weer blij als we lekker in ons bedje liggen en we nog lekker na praten over onze dag.

Dit was het dan even voor nu, de volgende verslagen volgen snel, want ik loop natuurlijk ontzettend achter. Sorry daarvoor, maar de tijd gaat hier zo snel en wij hebben het zo naar ons zin, dat ik gewoon vergeet te schrijven.